vorige pagina 

 volgende pagina

Gewemel
 
Het wemelt van
spreeuwen op de takken
luizen in een vacht
vissen in de vijver
vliegen op de koe
bessen in de vuurdoorn
kleuren in het bos
eikels aan de bomen
blaadjes op de straat
mieren in een hoop
bijen in de korf
vogels op de vlucht
schelpen op het strand
mensen in de stad
letters in een boek
sterretjes voor mijn ogen
 
Het wemelt overal!
 
 
Hennie Pen-Dijkema, 5 november 2018
 
 

Het wordt winter
                      
  Je ziet vele herfsten gaan,
in kleurenpracht, de zomer voorbij.
In het dorp, gelegen aan de Zaan,
geniet je van de gele bomenrij.
Vogels vliegen af en aan
naar je balkon, het maakt je blij,
je ziet vele herfsten gaan,
in kleurenpracht, de zomer voorbij.
 
In de diepe herfst van je bestaan,
wil je nog wat blijven, zoals je zei,
maar het is anders gegaan.
Een laatste ademtocht, wij aan je zij.
Je zag vele herfsten gaan,
in kleurenpracht, het is voorbij.
                                    
                                    
Hennie Pen-Dijkema, oktober 2018

Reiswee
 
Geen vader en nu ook geen moeder meer.
Geen noodzaak om nog naar de Zaan te gaan.
 
Ik mis de busrit van Zaandam naar Krommenie,
dan reed ik langs de plekken van mijn jeugd.
Ik zag de Bullekerk en het Lyceum,
Flentrop langs de Provinciale Weg.
 
Koog aan de Zaan, Zaandijk, dan Wormerveer,
de Adelaar, bios Corso aan de Javastraat.
Stoere platanen vlakbij het station,
blik op de watertoren van Westzaan.
 
Zaanbocht, Zaanweg honderdveertien,
het grote huis van mijn schoolvriendin.
De Marktstraat, het Noordeinde,
de oude kerk en dan de Kerkstraat in.
 
En aan de rand dichtbij Wessanen
onze straat met op de hoek ons huis.
De treurwilgen, zo frisgroen in de lente,
de Watering, de Nauernasche Vaart.
 
Over de brug naar Krommenie de Padlaan op.
Heilige Weg, het Blok, even zicht op weiland.
Krommeniedijk ligt in de verte,
aankomst op de Kervelstraat.
 
Rosariumhorst, waar mijn moeder woonde,
ze zat op mij te wachten in de hal.
Samen naar de zaal voor koffie en een praatje.
Terugreis, maar dan andersom.
 
Geen vader en nu ook geen moeder meer.
Geen noodzaak om nog naar de Zaan te gaan.
 
 
Hennie Pen-Dijkema, 7 maart 2018
 
Het woord –reiswee- heb ik ontleend aan de voorstelling Neurosen van Hans Dorrestijn,
Vrouwkje Tuinman en Ingmar Heytze. Ingmar Heytze gebruikte dit woord

Ligconcert
 
Schoenen uit, want bij de zaalingang
krijg je dikke sokken aangereikt.
In de zaal veldbedden in rijen.
Je installeert je op je bedje,
nestelt je behaaglijk in een deken.
Lichten uit, totale verduistering.
 
Zacht beginnen strijkers te strijken,
blazers te blazen, ze naderen je.
Hun geluid doordringt en doordrenkt je.
Ze verwijderen zich, komen terug.
Je zakt weg in die klinkende klanken,
een walhalla zonder tijd en ruimte.
 
 
 
Hennie Pen-Dijkema, 7 november 2017

Dierbaar
 
Je bent me altijd dierbaar gebleven,
al kende ik je niet zo lang.
Je hebt me de vriendschap gegeven,
waarnaar ik nog wel eens verlang.
Trouwhartig, met lust in het leven,
ging jij je eigen wijze gang.
Je bent me altijd dierbaar gebleven,
al kende ik je niet zo lang.
 
Door noodlot de dood in gedreven.
Dat maakte mij weerloos en bang:
dit kan er gebeuren als je even
niet oplet in het verkeersgedrang.
 
Je bent me altijd dierbaar gebleven.
 
 
 
Hennie Pen-Dijkema, november 2017

vorige pagina 

 volgende pagina